“Zelfs in mijn auto kon ik Eddy bergop niet volgen”

© BART BORGERHOFFYvo Molenaers kreeg van Eddy Merckx een gehandtekend exemplaar van zijn biografie cadeau. De Riemstse oud-renner en -ploegleider komt eveneens aan bod in het boek.

“Eddy’s manager is nooit mijn favoriet geweest. 

Ik verwijt ‘m zelfs dat hij hem heeft uitgeperst als een citroen. 

Zijn palmares had er nog indrukwekkender kunnen uitzien” 

   - Yvo Molenaers

Rob Rodiers

17 Jun 2025 - Het Belang van Limburg

Eddy Merckx blaast vandaag 80 kaarsjes uit. Naar aanleiding van die verjaardag werd maandag in zijn woonplaats Sint-Brixius-Rode ‘Eddy Merckx. De ultieme biografie’ voorgesteld. Daar waren ook JeanBaptiste Claes (88) en Yvo Molenaers (91) bij, twee Limburgers die Merckx’ pad kruisten tijdens en na zijn carrière. “Zijn palmares had er nog indrukwekkender kunnen uitzien.”

Op het WK van 1967 in Heerlen vlamde Eddy Merckx naar zijn eerste wereldtitel. Jean-Baptiste Claes was die dag een van zijn ploegmaats in het Belgische shirt. “Al moet je mijn bijdrage aan Merckx’ eerste wereldtitel niet overschatten”, zegt Claes eerlijk. “Vrij vroeg in de koers reed de ontsnapping al weg. Eddy maakte daar deel van uit. Wanneer je beste renner vooraan koerst, zit er niet meer op dan die vlucht te beschermen. De enige renner die nog de sprong naar voren wist te maken, was Jan Janssen, die voor eigen volk koerste. Ondanks mijn beperkte bijdrage, herinner ik me dat Merckx’ toenmalige manager en zaakwaarnemer Jean Van Buggenhout mij alsnog een extraatje heeft toegestopt. (lacht)”

Claes maakte net als Merckx na zijn wielercarrière de overstap naar het zakenleven. Met succes. De Lommelaar bouwde een imperium op dankzij zijn JBC-winkels, terwijl de naam Merckx eveneens een begrip werd als racefiets.

“Maar zaken hebben we niet met elkaar gedaan”, stipt JBC aan. “Dat ik bij de boekvoorstelling aanwezig was, kwam met name door de band die ik heb met auteur Johny Vansevenant (eveneens bekend als oud-Wetstraatreporter voor de VRT, red.) en uitgeverij Lannoo. Vansevenant schreef eerder De mannen achter Merckx: het verhaal van Faema en Molteni (2006), Het jaar van Eddy Merckx 69 (2019) en De strijd om de macht (2024). Je zou dus kunnen stellen dat ik al wat boekvoorstellingen van Eddy ter plaatse heb meegemaakt. (lachje)”

In het zog door de Hel

Vansevenants laatste boek Eddy Merckx. De ultieme biografie bevat unieke foto’s uit het familiearchief, meer dan honderd nooit eerder gepubliceerde beelden en nieuwe interviews. Eén van die geïnterviewden is Yvo Molenaers, die in 1968 samen met de Italiaan Marino Vigna ploegleider was van Merckx bij de legendarische Faema-ploeg. 1968 was het jaar waarin Merckx in de regenboogtrui met de Giro zijn eerste van tien grote rondes won. Maar Merckx zou Merckx niet zijn als hij datzelfde jaar niet ook nog Parijs-Roubaix (eveneens zijn eerste zege in de Hel) en de Rondes van Catalonië, Sardinië en Romandië op zijn naam zou schrijven.

“Voor de start had ik bij de lottrekking volgwagen 1 getrokken. Bijgevolg reed ik de hele dag in het zog van Merckx tijdens die bewuste Roubaix-editie”, herinnert Molenaers zich nog scherp. “Maar niet dicht genoeg tegen zijn achterwiel, althans dat vond zijn manager Van Buggenhout. Stond die me daar te molenwieken langs de kant van de weg, zeg. Maar de juryvoorzitter stond dat simpelweg niet toe, dus gehoorzaamde ik. Nee, Van Buggenhout is nooit mijn favoriet geweest. Ik verwijt ‘m zelfs dat hij Eddy destijds heeft uitgeperst als een citroen. Indien hij Eddy minder had laten opdraven in de criteriumdans, dan had zijn palmares er nog indrukwekkender kunnen uitzien. En dat geldt niet alleen voor Eddy, maar voor alle Belgische renners”, vindt Molenaers,

die als oudgediende moest optornen tegen het jonge, opkomende talent Merckx. “Eerlijk? Ik heb als renner Eddy niet veel in de weggelegd. Daartoe was ik niet in staat. In feite kende hij maar weinig concurrentie.”

Tre Cime di Lavaredo

Zoals tijdens die fameuze Girorit naar Tre Cime di Lavaredo in 1968. Met opnieuw Molenaers in de volgwagen. De Riemstse hoteleigenaar kon die dag amper geloven wat zich voor zijn ogen afspeelde.

“Vier renners leken buiten schot, want op een gegeven moment bedroeg het tijdsverschil met het peloton negen minuten. Tot Eddy het op een achtervolgen zette”, reconstrueert Molenaers. “Terwijl er sneeuwvlokken neerdwarrelden, smolt de voorsprong van de vier als sneeuw voor de zon. Zelfs ik in mijn wagen kon Eddy niet volgen, door de hellingsgraad van de klim. Mijn auto kon dat niet aan. (lacht) Adorni, die op zijn beurt Merckx in het vizier wilde houden, hing dan weer bij mij aan de volgwagen. Die dag heb ik tegen mijn mecanicien gezegd: ‘Als Eddy volgend jaar de Tour rijdt, dan wint ‘m die op één been’. Ik heb gelijk gekregen.”

Uitvalsbasis: Herderen

Een andere anekdote die in het boek aan bod komt, typeert de ernst waarmee Merckx zijn vak uitoefende.

“Binnen de ploeg werd een verjaardagsfeestje gevierd. Tot Eddy de ruimte binnenwandelde”, buldert Yvo. “Hij wierp iedereen de vraag voor de voeten: ‘Welk verzet gaan we morgen steken?’ En in één klap was de sfeer gebroken. (lacht) Altijd was die man met zijn vak bezig”, benadrukt Molenaers, die Merckx’pad ook na diens actieve wielercarrière vaak kruiste. “Zowel Eddy als ik runden in de jaren ’90 een semiprofessioneel wielerteam. In plaats van elkaar te beconcurreren, fusioneerden de teams. Waardoor een opleidingsploeg avant la lettre ontstond: WC Eddy Merckx Boys Valmeer. Een ploeg met talenten als Mario Aerts, Kurt Van De Wouwer, Rik Verbrugghe, Stijn Devolder en vele anderen, geleid door mijn schoonzoon Valerio Piva. Jarenlang heeft mijn kelder hier in Herderen gefungeerd als service course van de ploeg, volgestouwd met Merckx-fietsen en materiaal van de ploeg.”