Discuswerpster Jorinde van Klinken: ‘Eindelijk zien jullie dat ik niet gek was’

ALEX PLAVEVSKI/EPA

Jorinde van Klinken juicht nadat ze een zilveren 

WK-medaille heeft gewonnen bij het discuswerpen.

Als eerste Nederlandse vrouw won discuswerpster Jorinde van Klinken een WK-medaille. Met zilver was ze ingetogen blij.

"Er had meer in gezeten. 

Ik ging voor goud"

    - Jorinde van Klinken discuswerpster

15 Sep 2025 - NRC

Sam de Voogt

Jorinde van Klinken had het, zoals ze al vaker deed, aangekondigd. De Nederlandse discuswerper schuwt een stevige uitspraak niet. Dus toen haar, nadat ze zich zaterdag had gekwalificeerd voor de WK-finale, werd gevraagd wanneer het toernooi geslaagd zou zijn, zei ze zonder enige terughoudendheid: „Zonder een medaille ben ik zwaar teleurgesteld.”FOTO 

Het werd zondag zilver. En zo vanzelfsprekend was die medaille niet: de 25-jarige Van Klinken is de eerste Nederlandse vrouw die een WK-medaille pakt bij het discuswerpen – bij de mannen won alleen Rutger Smit in 2007 brons. Ria Stalman werd in 1984 weliswaar olympisch kampioen, maar bekende later in die periode doping te hebben gebruikt.

Van Klinken had uiteindelijk maar twee worpen voor nodig voor haar historische prestatie. De eerste worp vloog ruim 66 meter door de lucht, om zich in de voorronde te kwalificeren voor de finale. In die eindstrijd was opnieuw haar eerste worp de verste, 67,50 meter dit keer, een afstand die Van Klinken normaliter vaak pas haalt in een van haar latere van de zes toegestane beurten.

Maar Van Klinken kwam daarmee niet voorbij favoriet Valarie Allman, de regerend olympisch kampioen uit de VS. Háár eerste worp was dertien centimeter verder, en een paar worpen later gooide ze de discus ruim over de 69 meter. Van Klinken verbeterde zichzelf niet meer.

Karaokebar

Het verklaarde waarom de blijdschap bij Van Klinken na afloop wat ingetogen was. Met een Nederlandse vlag om haar middel gewikkeld en haar zilveren medaille om haar nek vertelde ze in de catacomben van het stadion in Tokio dat ze het gevoel had dat er nog veel meer in had gezeten. „Ik merk dat het me heel veel energie kost om echt al heel blij te zijn. Ik ging voor goud en als je dan ziet hoe het eindigt, dat is niet helemaal opgelijnd. Technisch kwamen de dingen net niet goed samen.”

Toch had ze wel zo haar geluksmomenten op de baan. Met mede-atlete Alida van Daalen, die ze al kent sinds ze als junioren op Papendal begonnen te trainen. Van Daalen sprong Van Klinken euforisch op de schouders op het middenterrein van het uitverkochte stadion. Na afloop zouden ze een McDonald’s zoeken en naar een karaokebar gaan om het te vieren, zei Van Klinken.

Daarna sprong Van Klinken over de boarding, tot schrik van de aanwezige Japanse vrijwilligers, en zocht ze naar haar pas 24-jarige coach Hein Pieters, die ze anderhalf jaar geleden zelf benaderde of hij haar wilde trainen. „Hij zal wel de jongste coach zijn die een medaille heeft geproduceerd.” En Van Klinken knuffelde haar vader. „Die is er gewoon echt altijd bij. Dat waren drie hele bijzondere momentjes voor mij.”

Grensoverschrijdend gedrag

Even daarvoor had Van Klinken al van vrijwel al haar concurrenten dikke knuffels gehad. De Nederlandse atlete staat bekend als een uitgesproken ambassadeur van haar sport. Ze vindt niets mooier dan dat al haar concurrenten op hun best zijn, om vervolgens te kijken waar ze dán staat. „Gewoon lekker werpen, het hier staan, daar heb ik echt meer van genoten dan dat ik mijn geluk uit de prestatie haal.”

Ze probeert haar sport ook beter te maken, door zich regelmatig uit te spreken over het in haar ogen tekortschietende beleid in de Nederlandse topsport wat betreft grensoverschrijdend gedrag, iets waar ze zelf ook slachtoffer van werd. Van Klinken richtte een bedrijfje op dat zich richt op voorlichting voor atleten. Ook wil ze sportbonden gaan adviseren op basis van haar ervaringen met het veel strengere Amerikaanse beleid op dat gebied.

Bovenal is van Klinken fan van atletiek. Het liefst zou ze aan alle onderdelen meedoen en is verspringen haar favoriete onderdeel, grapte ze vorig jaar nadat ze op de EK in Rome op zowel het discuswerpen als het kogelstoten zilver had gewonnen, ook al een unieke prestatie voor de Nederlandse atletiek. Van Klinken ziet het als een uiting van respect naar de sport die ze liefheeft. Daarom heeft ze zich tegen alle adviezen nooit gespecialiseerd in één discipline.

Net zo atypisch was haar opwaartse carrière als atleet, die niet liep via Papendal maar via een Amerikaanse universiteit waar ze ging studeren en sporten. Pas in 2023 keerde Van Klinken terug naar Nederland en toen was ze al doorgestoten tot de wereldtop in zowel het discuswerpen als het kogelstoten.

Onverstoorbaar

Op een mondiaal toernooi leverde dat echter nooit een tastbaar resultaat op. Toen ze als een van de favorieten naar de Olympische Spelen van Tokio ging in 2021, omdat ze dat jaar tot dan toe de verste afstand wereldwijd had geworpen, werd ze uitgeschakeld in de kwalificatie. In de WK’s van de daaropvolgende jaren in Eugene (2022) en Boedapest (2023) werd ze twee keer vierde. Vorig jaar op de Spelen in Parijs kwam ze niet verder dan de zevende plaats.

Van Klinken bleef vertrouwen hebben in haar eigen kunnen, en onverstoorbaar verkondigen dat ze op de grote toernooien een medaille wilde. Nu kon ze die ten langen beste aan iedereen laten zien. „Eindelijk”, verzuchtte Van Klinken met een glimlach, „zien jullie dat ik niet gek was”.