RICARDO PEPI: ‘Mijn ouders gaven me deze kans. Die mag ik dus niet verspillen’

Na twee jaar als reserve achter clubicoon Luuk de Jong wil Ricardo Pepi zich bij PSV bewijzen. Hij keert terug van vijf maanden blessureleed. ‘Je moet door zulke tegenslagen héén leren kijken.’ 

"Ik moet mijn lijf weer gaan vertrouwen, 

bij dingen waarover ik eerder niet eens nadacht"

8 Aug 2025 - NRC

Door Joost Pijpker 

Fotografie Bram Petraeus 

MARIENFELD - Het voelde alsof hij zijn knie lichtelijk overstrekte. Niets ernstigs in elk geval, een pijntje dat hooguit een paar dagen aanhoudt. Het gebeurde toen Ricardo Pepi, centrumspits van PSV, in volle sprint een dieptepass naar links wilde geven, op teamgenoot Ismael Saibari. Met zijn rechterbeen trapte hij langs de bal, waarna hij uit balans raakte. Een onhandigheid, op het eerste gezicht zonder al te veel schade.

Die avond zelf, in het vuur van een belangrijk Europees thuisduel, eind januari tegen Liverpool FC (3-2), maakte Pepi zich er niet al te veel zorgen over. De Amerikaans international hinkelde een paar stappen, liet zich even verzorgen. Daarna stond hij vrij snel weer zelf op en trok hij nog een sprintje, voordat trainer Peter Bosz hem wisselde. „Ik had geen idee dat het zo ernstig was. Maar de volgende dag had ik enorm veel pijn en was mijn knie helemaal stijf.”

Het slechte nieuws volgde later die middag. Pepi (22) had een zware blessure opgelopen aan zijn meniscus en moest een ingrijpende operatie ondergaan. Het is verreweg de grootste fysieke tegenslag in zijn loopbaan, vertelt de aanvaller terugblikkend. „Tot nu toe was dat misschien een gekneusde enkel.” Bijna vijf maanden was hij uitgeschakeld, op een moment dat hij in de vorm van zijn leven verkeerde.

Een klein halfjaar later schuift Pepi zijn lange benen soepeltjes onder een tafel in de ontbijtzaal van een deftig hotel in het Duitse Marienfeld. De selectie van PSV is er, medio juli, een week op trainingskamp, in aanloop naar het nieuwe voetbal seizoen. Zo’n tien dagen doet hij nu weer met de groep mee, sinds begin juli, zijn knie reageert er goed op. Tegelijkertijd is hij zich nog erg bewust van zijn kwetsbaarheid, merkt hij. Regelmatig wrijft de aanvaller tijdens het gesprek eventjes over het gewricht.

De avond ervoor heeft Pepi te horen gekregen dat hij komend seizoen het rugnummer 9 draagt. Een bijzondere boodschap, vindt hij, „omdat er veel vertrouwen en waardering uit spreekt”. De afgelopen jaren behoorde dat nummer toe aan Luuk de Jong, aanvoerder en een vaste waarde in het elftal van Bosz. Zelfs toen Pepi als invaller meer scoorde dan De Jong als basisspeler bleef de trainer kiezen voor de routinier.

Mexicaanse wortels

Nu de 34-jarige De Jong de club heeft verruild voor FC Porto hoopt Pepi dit seizoen te bereiken wat het vorige niet lukte: zich bewijzen als de eerste spits van PSV. Al is nog onduidelijk of Bosz hem zaterdag al fit genoeg acht voor een basisplaats, in de eerste competitiewedstrijd van het nieuwe seizoen, thuis tegen Sparta. In het duel om de Johan Cruijff Schaal afgelopen zondag koos Bosz voor de Fransman Alassane Pléa, een onlangs door PSV aangetrokken concurrent van hoog niveau. Pepi mocht alleen het laatste half uur meedoen.

De bal was altijd al in zijn leven, zo lang als hij zich kan herinneren. Pepi kreeg de liefde van de sport mee van zijn vader, een Amerikaan met Mexicaanse wortels, die zelf ook voetbalde, zij het op een lager niveau. Op zijn vierde al ging hij zelf spelen, bij een lokale voetbalclub. Vele honderden uren oefende hij zijn traptechniek, op veldjes in het Texaanse stadje waar hij opgroeide, pal tegen de Mexicaanse grens.

Van de ene op de andere dag viel dat leven weg. De trainingen, de wedstrijdspanning, het dagelijkse ritme. Plotseling zat Pepi niet meer met teamgenoten in de kleedkamer in Eindhoven, maar met gespecialiseerde Amerikaanse chirurgen in ziekenhuiskamers, om te overleggen over operaties. „Hartstikke eng”, vond hij dat. „Ik zoiets nog nooit had meegemaakt.”

Vanuit zijn geboorteland kreeg Pepi intussen mee hoe zijn teamgenoten hun kansen op een landstitel leken te verspelen. Hun voorsprong op Ajax werd een forse achterstand. „Dat was moeilijk om aan te zien. Je kijkt vanaf de zijlijn, hebt geen enkele invloed.” Tegelijkertijd voelde het als heel ver weg, vond hij. „Omdat je ook heel erg met jezelf bezig bent, met je eigen herstel. Dus je voelt je betrokken, maar ergens ook weer niet echt.” Contact met teamgenoten had hij maar af en toe, zegt hij, het grote tijdsverschil maakte dat lastig.

Hoe de aanvaller die lange, lege maanden doorkwam? Het helpt dat hij goed kan relativeren, denkt Pepi. Van zijn familie, en door zijn geloof, leerde hij te vertrouwen op een goede afloop. Om dankbaar te zijn voor wat er wél is, in sombere situaties op zoek te gaan naar lichtpuntjes. Vandaar ook de manier waarop hij doelpunten viert: met zijn handpalm over zijn gezicht, één oog loerend tussen zijn gespreide vingers door.

Het is een pose die hij leende van zijn favoriete karakter uit de Japanse tekenfilmserie Naruto, vertelt hij. „Hij is de oudste van twee broers, net als ik. En hij heeft een speciaal oog, waarmee hij in momenten van pijn of verdriet door obstakels heen kan kijken. In het voetbal heb je ook voortdurend te maken met tegenslagen, dat het niet zo gaat als je wilt. Het is belangrijk om daar doorheen te kijken, naar het licht dat daarachter brandt.”

Spongebob en Harry Potter

In plaats van te somberen over de lange revalidatie die hem wachtte, besloot hij het anders te zien: zijn blessure had nog veel erger gekund. Hij kent genoeg verhalen van spelers bij wie zijn leed eigenlijk wel meevalt. Neem team- en landgenoot Sergiño Dest, met wie hij goed contact heeft, en die vorig voorjaar zijn kruisband scheurde. „Hij was er dubbel zo lang uit als ik.”

Door zijn blessure had hij plotseling ook alle tijd om bij zijn familie te zijn. Een unicum voor een Amerikaanse voetballer die niets liever wil dan doorbreken op het Europese continent, op meer dan negen uur vliegen van huis. Dat maakt bezoekjes aan het thuisfront vaak lastig, iets voor de spaarzame vakantieperiodes die een voetballer tijdens het seizoen heeft. Een groot offer, voor een voetballer die zichzelf omschrijft als „enorm familiemens”.

Na zijn operatie in Los Angeles logeerde hij meer dan zes weken bij zijn ouders, vertelt Pepi. Van de omgeving waar hij tot drieënhalf jaar geleden woonde, zag hij weinig. Vrijwel de hele tijd lag hij in bed, of op de bank. Hij speelde computerspelletjes met zijn jongere broer, ook een getalenteerd voetballer, en keek veel televisie, zoals tekenfilmserie Spongebob en de films van Harry Potter. „Ik denk niet dat ik ooit zo veel heb genetflixt als toen.”

Ergens heen gaan was ook vrijwel onmogelijk. Pepi herinnert zich van die eerste periode vooral hoe hij middenin de nacht wakker werd omdat zijn pijnstillers waren uitgewerkt. Hoe zijn moeder hem keer op keer maar weer naar de fysiotherapeut reed. Een auto instappen was al een hele opgave. „Al die tijd kon ik mijn been niet buigen. Ik mocht niet lopen, er niet op staan. Dus ik probeerde me maar te ontspannen en te genieten van mijn familie.”

Wat dat hem bracht is, boven alles, de bevestiging hoe belangrijk zijn gezin voor hem is. Op de vraag wie hij het meest bewondert, had hij als kind misschien nog Cristiano Ronaldo geantwoord. Maar zijn dat al jarenlang zijn vader en moeder. Omdat Pepi zich realiseert hoeveel hij aan ze te danken heeft. Hoeveel zij al die jaren hebben moeten opofferen en investeren, zodat hij de kans kreeg om zijn droom als voetballer na te jagen.

In het Amerikaanse voetbalwereldje is het heel gebruikelijk dat ouders grof betalen om hun kind een kans te geven in een team, zodat hij of zij kan spelen op toernooien. Pepi had het geluk dat zijn ouders, een bouwvakker en een schoonmaakster, dat voor zijn broertje en hem konden en wilden doen, zegt hij. Dat ze hun leven in het grensstadje zonder aarzelen opgaven en naar Dallas verhuisden, op tien uur rijden, allemaal omdat hun oudste zoon daar op zijn zestiende de kans kreeg om prof te worden bij Dallas FC.

„Dat ik nu hier ben, is omdat zij er zo hard voor hebben gewerkt”, zegt hij. „Daarom zijn ze mijn inspiratiebron, elke dag opnieuw. Ik heb zelf besloten dat ik voetballer wilde worden, daarin hebben ze me nooit gepusht. Maar ze hebben wel er alles aan gedaan om me die kans te geven, en nu is het aan mij om die niet te verspillen. Om ze te laten zien dat ik hun offers niet als vanzelfsprekend beschouw. Met die gedachte sta ik elke ochtend op.”

Moeizame tijd in Beieren

Inmiddels is het ruim drie jaar geleden dat Pepi zijn familie en geboorteland verliet, in een poging door te breken in Europa. In de hoop ooit mee te doen in het toernooi dat voor hem als klein ventje zo onbereikbaar leek: de Champions League. Hij kreeg de kans om in de Duitse Bundesliga te spelen, voor FC Augsburg. Met een geschatte verkoopsom van 20 miljoen dollar (17,5 miljoen euro) is hij nog altijd een van de duurste uitgaande transfers in de MLS, de Amerikaanse profcompetitie.

Pepi had het moeilijk in Beieren, speelde er weinig. In de strijd tegen degradatie vertrouwde de toenmalige trainer liever op ervaren krachten. Na een half jaar werd hij verhuurd, opnieuw aan een team in de gevarenzone: FC Groningen. Maar waar de club dat jaar kansloos degradeerde, schitterde Pepi juist, met twaalf doelpunten en drie assists. Daarop was de interesse van PSV gewekt.

In zijn eerste jaar in Eindhoven was Pepi vooral de belofte. Het talent dat ooit de rol moest gaan overnemen van clubicoon Luuk de Jong, als die zou stoppen. Maar De Jong bleef voetballen, waardoor in zijn tweede seizoen bij PSV een bijna onhoudbare situatie ontstond: Pepi was veel te productief om invaller te blijven. Tot hij geblesseerd raakte scoorde hij, per negentig speelminuten, bijna anderhalf doelpunt, meer dan vrijwel álle spitsen in Europa.

Dat hoge niveau wil Pepi nu een héél seizoen volhouden, zegt hij. Een „crazy season”, voor minder gaat hij niet. Opvallen in de Champions League, topscorer worden in Nederland. Vorig seizoen stond hij na elf speelrondes kortstondig op de gedeelde eerste plaats van doelpuntenmakers in de Eredivisie. „En dat was toen ik inviel. Dus ik ben héél nieuwsgierig hoever ik kom als ik straks basisspeler ben.”

Al realiseert Pepi zich ook dat hij zichzelf de tijd moet gunnen om terug te keren naar dat niveau. Dat een lichaam dat maandenlang vooral de behandeltafel van fysiotherapeuten zag, en in sportscholen trainde om de verloren kracht weer op te bouwen, moet wennen aan de intensiteit van voetbal op hoog niveau. Ook omdat hij pas diep in juni voor het eerst weer een bal aanraakte, dik vierenhalve maand na die avond tegen Liverpool FC.

Een paar dagen voor het trainingskamp speelde hij voor het eerst weer mee in een wedstrijd. In een oefenpotje tegen SV Elversberg, actief op het tweede niveau in Duitsland, viel hij het laatste kwartier in. Nadien speelde hij ook in de oefenduels tegen VfB Stuttgart en FC Eindhoven. In dat laatste duel scoorde hij voor het eerst weer, twee maal.

Die eerste minuten waren een emotioneel moment, aldus Pepi. „En tegelijkertijd ook eng, omdat je niet weet hoe je lijf erop reageert. Dat is waarom het nu draait: ik moet mijn lijf weer leren vertrouwen, om de bewegingen uit te voeren waar ik in het verleden geen moment over nadacht.”

***

RICARDO PEPI: «I miei genitori mi hanno dato questa opportunità. Non posso sprecarla».

Dopo due anni come riserva dietro a un'icona del club come Luuk de Jong, Ricardo Pepi vuole mettersi alla prova nel PSV. Torna dopo cinque mesi di infortunio. 

“Bisogna imparare a superare queste battute d'arresto”.

"Devo ricominciare a fidarmi del mio corpo,

in cose a cui prima nemmeno pensavo"

8 agosto 2025 - NRC

di Joost Pijpker

Fotografia Bram Petraeus

MARIENFELD - Gli era sembrato di aver leggermente iperesteso il ginocchio. Niente di grave, comunque, solo un dolore che sarebbe durato, al massimo, un paio di giorni. È successo quando Ricardo Pepi, centravanti del PSV, ha cercato di lanciare in profondità sulla sinistra, verso il compagno di squadra Ismael Saibari, mentre era in piena corsa. Ha calciato la palla con il piede destro, perdendo l'equilibrio. Un errore, a prima vista senza troppi danni.

Quella stessa sera, nel pieno di un'importante partita europea in casa, alla fine di gennaio contro il Liverpool (3-2), Pepi non se ne preoccupò più di tanto. Il calciatore della nazionale statunitense zoppicò per qualche passo e si fece medicare, poi si rialzò abbastanza rapidamente e fece ancora uno scatto, prima che l'allenatore Peter Bosz lo sostituisse. “Non avevo idea che fosse così grave. Ma il giorno dopo avevo un dolore fortissimo e il ginocchio era completamente rigido”.

La brutta notizia era arrivata più tardi quel pomeriggio. Pepi (22) aveva subito una grave lesione al menisco e doveva sottoporsi a un intervento chirurgico invasivo. È di gran lunga il più grave infortunio della sua carriera, racconta l'attaccante guardando indietro. “Fino ad ora forse era stata solo una distorsione a una caviglia”. È rimasto fuori per quasi cinque mesi, proprio nel momento in cui era nella migliore forma della sua vita.

Sei mesi dopo, Pepi allunga le sue lunghe gambe sotto un tavolo nella sala colazioni di un elegante hotel a Marienfeld, in Germania. La squadra del PSV è lì, a metà luglio, per una settimana di ritiro in vista della nuova stagione. Da circa dieci giorni, dall'inizio di luglio, è tornato ad allenarsi con il gruppo e il suo ginocchio sta reagendo bene. Allo stesso tempo, però, è ancora molto consapevole della propria vulnerabilità, come lui stesso nota. Durante la conversazione, l'attaccante si strofina spesso l'articolazione.

La sera prima, Pepi ha saputo che nella prossima stagione indosserà la maglia numero 9. Un messaggio speciale, secondo lui, “perché esprime molta fiducia e apprezzamento”. Negli ultimi anni quel numero apparteneva a Luuk de Jong, capitano e punto fermo della squadra di Bosz. Anche quando Pepi, entrando dalla panchina, segnava più di De Jong, titolare, l'allenatore continuava a preferirgli il veterano.

Radici messicane

Ora che il 34enne De Jong ha lasciato il club per passare al Porto, Pepi spera di raggiungere quest'anno ciò che non è riuscito a ottenere la scorsa stagione: affermarsi come primo attaccante del PSV. Tuttavia, non è ancora chiaro se Bosz lo riterrà abbastanza in forma per schierarlo titolare sabato nella prima partita di campionato della nuova stagione, in casa contro lo Sparta Rotterdam. Nella partita per lo Johan Cruijff Schaal (la Supercoppa neerlandese, ndr) di domenica scorsa, Bosz ha scelto il francese Alassane Pléa, un concorrente di alto livello recentemente ingaggiato dal PSV. Pepi ha potuto giocare solo nell'ultima mezz'ora.

Il pallone ha sempre fatto parte della sua vita, da quando ha memoria. Pepi ha ereditato l'amore per questo sport dal padre, statunitense di origini messicane, che a sua volta giocava a calcio, anche se a un livello inferiore. Già all'età di quattro anni Pepi ha iniziato a giocare in una squadretta locale. Ha trascorso centinaia di ore ad allenarsi sui campi della cittadina texana in cui è cresciuto, al confine con il Messico.

Da un giorno all'altro quella vita è scomparsa. Gli allenamenti, l'emozione delle partite, il ritmo quotidiano. Pepi improvvisamente non era più nello spogliatoio con i compagni di squadra a Eindhoven, ma in una stanza d'ospedale con chirurghi americani specializzati, per discutere di interventi chirurgici. “Era davvero spaventoso”, ha detto. “Non avevo mai vissuto nulla di simile”.

Nel frattempo, dal suo Paese natale, Pepi veniva informato di come i suoi compagni di squadra sembrassero perdere le loro possibilità di conquistare il titolo nazionale. Il loro vantaggio sull'Ajax si era trasformato in un forte svantaggio. “È stato difficile da vedere. Guardi dalla panchina, senza poter influire in alcun modo”. Allo stesso tempo, però, gli sembrava una cosa molto lontana. “Perché sei molto concentrato su te stesso, sul tuo recupero. Quindi ti senti coinvolto, ma in un certo senso anche no”. Aveva contatti con i compagni di squadra solo di tanto in tanto, dice, perché il grande fuso orario rendeva difficile comunicare.

Come ha superato quei lunghi mesi di vuoto l'attaccante? Pepi pensa che il fatto di saper relativizzare lo abbia aiutato. Dalla sua famiglia e dalla sua fede ha imparato a confidare in un esito positivo. Ad essere grato per ciò che c'è, a cercare i lati positivi anche nelle situazioni cupe. Da qui deriva anche il modo in cui festeggia i gol: con il palmo della mano sul viso, un occhio che sbircia tra le dita aperte.

È una posa che ha preso in prestito dal suo personaggio preferito della serie animata giapponese Naruto, racconta. "È il maggiore di due fratelli, proprio come me. E ha un occhio speciale, con cui può vedere oltre gli ostacoli nei momenti di dolore o tristezza. Nel calcio si ha continuamente a che fare con battute d'arresto, con situazioni che non vanno come vorresti. È importante guardare oltre, verso la luce che brilla dietro di esse".

Spongebob e Harry Potter

Invece di abbattersi per la lunga riabilitazione che lo attendeva, ha deciso di vedere le cose in modo diverso: la sua lesione avrebbe potuto essere molto più grave. Conosce abbastanza storie di giocatori che hanno subìto lesioni meno gravi della sua. Prendiamo ad esempio il suo compagno di squadra e connazionale Sergiño Dest, con cui ha un ottimo rapporto, che la scorsa primavera si è rotto il legamento crociato. “È stato fuori il doppio del tempo rispetto a me”.

A causa dell'infortunio, Pepi improvvisamente ha avuto tutto il tempo per stare con la sua famiglia. Un caso unico per un calciatore statunitense che non desidera altro che sfondare in Europa, a più di nove ore di volo. Questo rende spesso difficili le visite a casa, qualcosa da fare durante le rare vacanze che un calciatore ha durante la stagione. Un grosso sacrificio per un calciatore che si definisce “un grande uomo di famiglia”.

Dopo l'operazione a Los Angeles, ha soggiornato per più di sei settimane dai suoi genitori, racconta Pepi. Ha visto poco dell'ambiente in cui viveva fino a tre anni e mezzo fa. Ha trascorso quasi tutto il tempo a letto o sul divano. Giocava ai videogiochi con il fratello minore, anche lui calciatore di talento, e guardava molta televisione, come la serie animata Spongebob e i film di Harry Potter. “Non credo di aver mai guardato così tanto Netflix come in quel periodo”.

Andare da qualche parte era praticamente impossibile. Pepi ricorda soprattutto di quel primo periodo in cui si svegliava nel cuore della notte perché gli antidolorifici avevano esaurito il loro effetto. Di come sua madre lo accompagnasse ripetutamente dal fisioterapista. Salire in macchina era già un'impresa. “Per tutto quel tempo non riuscivo a piegare la gamba. Non potevo camminare, non potevo appoggiarci il peso. Quindi cercavo solo di rilassarmi e godermi la mia famiglia”.

Ciò che questo gli ha portato è, soprattutto, la conferma di quanto sia importante per lui la sua famiglia. Alla domanda su chi ammira di più, da bambino avrebbe forse risposto Cristiano Ronaldo. Ma da anni sono suo padre e sua madre, perché si rende conto di quanto deve loro. Di quanto hanno dovuto sacrificare e investire in tutti questi anni per dargli la possibilità di inseguire il suo sogno di diventare calciatore professionista.

Nel mondo del calcio statunitense è molto comune che i genitori paghino profumatamente per dare ai propri figli la possibilità di entrare in una squadra, in modo che possano giocare nei tornei. Pepi ha avuto la fortuna che i suoi genitori, un operaio edile e una donna delle pulizie, potessero e volessero farlo per lui e suo fratello, dice. Che abbiano lasciato senza esitazione la loro vita nella cittadina di confine e si siano trasferiti a Dallas, a dieci ore di macchina, solo perché il loro figlio maggiore, a sedici anni, aveva l'opportunità di passare professionista al Dallas FC.

“Se ora sono qui, è perché loro hanno lavorato duramente per questo”, afferma. "Per questo sono la mia fonte di ispirazione, ogni giorno. Ho deciso da solo di diventare un calciatore, non mi hanno mai spinto in questa direzione. Ma hanno fatto di tutto per darmi questa opportunità, e ora sta a me non sprecarla. Per dimostrare loro che non do per scontati i loro sacrifici. È con questo pensiero che mi alzo ogni mattina".

Tempi difficili in Baviera

Sono ormai passati più di tre anni da quando Pepi ha lasciato la sua famiglia e il suo Paese natale, nel tentativo di sfondare in Europa. Nella speranza di partecipare un giorno al torneo che da bambino gli sembrava così irraggiungibile: la Champions League. Ha avuto l'opportunità di giocare nella Bundesliga tedesca, per l'Augsburg. Con un valore di mercato stimato in 20 milioni di dollari (17,5 milioni di euro), è ancora oggi uno dei trasferimenti in uscita più costosi nella storia della MLS, il campionato professionistico americano.

Pepi ha avuto difficoltà in Baviera, dove ha giocato poco. Con la squadra che lottava per la salvezza, l'allora allenatore (il tedesco Enrico Maaßen, non confermato nonostante il 15esimo posto finale, ndr) gli aveva preferito affidarsi a giocatori più esperti. Dopo sei mesi è stato ceduto in prestito, di nuovo a una squadra in zona retrocessione: il Groningen. Ma mentre il club neerlandese quell'anno è poi retrocesso, Pepi ha brillato, con 12 gol e 3 assist. Questo ha suscitato l'interesse del PSV.

Nel suo primo anno a Eindhoven, Pepi era soprattutto una promessa. Il talento che un giorno avrebbe dovuto sostituire l'icona del club, Luuk de Jong, quando questi avrebbe smesso di giocare. De Jong però ha continuato a giocare, creando una situazione quasi insostenibile nella seconda stagione di Pepi al PSV: e il gioivane talento era troppo produttivo per rimanere una riserva. Fino a quando non si è infortunato, ha segnato di media quasi un gol e mezzo ogni novanta minuti di gioco, più di quasi tutti gli attaccanti in Europa.

Pepi ora vuole mantenere quell'alto livello per un'intera stagione, dice. Una “stagione folle”, non si accontenterà di niente di meno. Distinguersi in Champions League, diventare il capocannoniere dei Paesi Bassi. La scorsa stagione, dopo 11 turni, è stato brevemente al primo posto ex aequo tra i marcatori in Eredivisie. “E allora entravo dalla panchina. Quindi sono molto curioso di vedere quanto lontano potrò arrivare quando sarò titolare”.

Pepi si rende conto però che deve concedersi il tempo necessario per tornare a quel livello. Un fisico che per mesi ha visto soprattutto il lettino del fisioterapista e si è allenato in palestra per recuperare la forza perduta deve riabituarsi all'intensità del calcio ad alto livello. Anche perché ha toccato un pallone per la prima volta solo a giugno inoltrato, quattro mesi e mezzo dopo quella serata contro il Liverpool.

Pochi giorni prima del ritiro ha giocato per la prima volta in una partita. In un'amichevole contro l'SV Elversberg, squadra che milita nella seconda divisione tedesca, è entrato in campo nell'ultimo quarto d'ora. Successivamente ha giocato anche nelle amichevoli contro lo Stoccarda e l'FC Eindhoven. In quest'ultima partita ha segnato per la prima volta, realizzando una doppietta.

Quei primi minuti sono stati un momento emozionante, secondo Pepi. “E allo stesso tempo anche spaventoso, perché non sai come reagirà il tuo fisico. È questo il punto: devo imparare di nuovo a fidarmi del mio corpo, per eseguire i movimenti che in passato non mi facevano riflettere neanche per un attimo”.